De afgelopen maanden ben ik zelf gecoacht door Sandra Franssen middels Body & Mind Language.
Ikzelf noem het de taal van mijn lichaam vertalen. Zo ervaar ik het.
Ontdekken wat het lichaam je wilt vertellen.
Voor de rest zijn er ontzettend moeilijk woorden aan te geven. Het is echt iets wat je moet ervaren om het te begrijpen.
Ik ga echter proberen op papier te krijgen hoe de sessies verliepen en wat ze mij gebracht hebben.
Intuïtie
Nadat ik mee had gedaan met een workshop zielstekening bij Sandra wilde ik meer weten.
Ik vond de zielstekening waarbij ik echt tekende vanuit intuïtie al heel bijzonder maar was vooral heel benieuwd naar Body & Mind Language waar ze over vertelde.
Ik had op dat moment het gevoel dat ik mijn gevoel vaak wegdrukte, niet wist te vertalen of niet naar luisterde. Ik wilde meer vanuit mijn intuïtie handelen. Ik zat veel te veel in mijn hoofd.
Start van de BML sessies
Tijdens een kennismaking met Sandra vertelde ze er nog meer over. Het integreerde me meteen en iets in me (ondanks dat ik nog geen idee had wat het precies was) zei dat ik bij Sandra moest zijn.
Ik besloot dus ook om meteen voor de 5 sessies te gaan. Het hele traject.
En zo plande we sessie 1 in.
Sessie 1: van klein en kwetsbaar naar groot en onoverwinnelijk.
Wat was het spannend om de eerste keer naar Sandra te gaan. Wat stond me te wachten? Waar was ik aan begonnen? Ze had iets verteld over houdingen? Moest ik nu in allerlei gekke houdingen gaan liggen? Help! Dat was mijn brein gedurende de fietstocht naar Swalmen.
Eenmaal bij Sandra zorgde Sandra meteen voor een fijne sfeer. Ik voelde me op mijn gemak.
En ze vertelde dat we eerst gingen wandelen. Ok prima. Wandelen is prima dacht ik.
Waarschijnlijk had ze mijn lichte paniek gezien want ze liet me in het bos geen houdingen aannemen. Ik hoefde alleen maar mindful te lopen.
Eenmaal terug naar binnen vroeg ze me om het gevoel wat ik had in een houding te zetten.
Ik weet zeker dat ik toen op mijn schaapachtigst keek 😊
Mijn brein verzon vanalles. Wat nu houding? Wat moet ik nu doen? Denk je nu echt dat ik weet welke houding hierbij hoort.
Sandra straalde zo’n rust uit en had geduld met me.
Ga maar gewoon even staan en voel. Verder niks. Ja en dan?
Voelen niet denken. Oké oké.
Ik had niet het gevoel dat ik iets deed. Ik stond daar maar wat.
De houding ontstond gewoon.
Maar ineens zei Sandra. Wat doen je voeten en wat doet je ademhaling. En wat doen je armen daar. Ik had het nog niet opgemerkt maar ik wiebelde blijkbaar op mijn benen. Voelde heel wankel. En zo gingen we heel langzaam verder totdat ik op de grond zat. Mezelf heel klein gemaakt met de armen om me heen.
Sandra ging naast me zitten in dezelfde houding.
Wat doen je voeten, waar staan je armen voor. Welke kracht zit er in deze houding?
En zo ging het steeds verder. Doordat zij naast me ging zitten en zelf voelde hoe ik zat kwamen er weer nieuwe vragen.
Ook vond ik het heel prettig dat ze op hetzelfde niveau zat met mij. Er werd niet op mij neergekeken. Ik voelde me in deze houding al klein en kwetsbaar genoeg. Als zij was blijven staan was dit gevoel van klein zijn veel groter en weet ik niet of ik me nog had willen overgeven aan de houding.
In de houding gaf ik het gevoel helemaal de kans om er te zijn en kon het een plek krijgen.
We gingen in de kwetsbare houding dus ook op zoek naar de kracht van die onprettige houding. Maar die houding was er niet voor niks. Ik wilde me klein houden omdat ik me niet genoeg van waarde voelde.
En die kracht van de kwetsbare houding gingen we weer gebruiken in een volgende krachtige en positieve houding waar we de sessie mee eindigde. Ik zelf noem het de overwinnershouding. Nou die zag er wel even anders uit. WOW.
Toen ik naar huis fietste keek ik terug op een bizarre, in eerste instantie ongemakkelijke maar heel bijzondere ervaring.
Sessie 2: Pijn en verdriet maken swingend plaats voor dankbaarheid
Tijdens de tweede sessie zette Sandra muziek aan. Ik mocht gaan bewegen op de muziek hoe ik wilde. In de sessie zelf vond ik het nog wat lastig om helemaal mee te gaan in de bewegingen. Er zat een rem. Een sterke band om mijn borstkast zoals ik wel vaker ervaar. Op dit gevoel gingen we verder.
Even weer doorvoelen en dan de kracht eruit halen.
Na de tweede sessie ben ik zelf heel veel in de natuur gaan wandelen en gaan oefenen.
Dit deed ik vaak op muziek. En soms begon ik dan spontaan (zonder aankondiging) te huilen. Mijn eerste reactie was. Waar komt dat verdriet ineens vandaan. Maar ik ging het gevoel verder onderzoeken en het bleek dankbaarheid te zijn. Ineens werd een ogenschijnlijk negatief gevoel positief. En ik voelde me geweldig.
Door de tranen heen kwam een lachje. Hoe anders kan het zijn.
Ik besefte hoe belangrijk het is om goed te voelen en er niet meteen woorden aan te willen geven.
Sessie 3: Stefanie heeft een boodschap voor mij
In de intake met Sandra vertelde ik dat mijn leven een ommekeer heeft gekregen toen mijn beste vriendin op 6 jarige leeftijd overleed. 6 jaar is natuurlijk heel jong maar wij werden met ons vierde meteen vriendinnen en vanaf dat moment waren we onafscheidelijk. We speelde iedere dag samen. Ook in de weekenden waren we of bij Stefanie of bij mij.
Op een zondag overleed Stefanie aan een ongeval op de boerderij waar zij woonde.
Ik begreep niet meteen wat er aan de hand was. Ik snapte nog niet wat de dood nu precies inhield. Het jaar daarna verloor ik al mijn andere vriendinnen en kwam het besef dat Stefanie echt niet meer terug kwam. En vanaf dat moment begon ook het pesten op school. Ik had me natuurlijk zelf afgezonderd.
Als ik terugkijk is dat het moment geweest dat ik mezelf een beetje verloren ben.
De vrolijke altijd lachende Maaike was verdwenen.
En precies naar dat moment liet Sandra me teruggaan. Dat moment van besef. Dat moment van pijn. Ik werd natuurlijk al gauw emotioneel.
Ik voelde een behoorlijk drukkende pijn rond mijn borst. Deze pijn hebben we eerst in een houding gezet. Sandra vroeg op een gegeven moment. Zou je Stefanie nog wat willen vragen. Ja ik had nog zoveel vragen. Sandra vroeg of ik het goed vond dat zij haar erbij haalde. Sandra kan communiceren met overledenen.
Mijn meest prangende vraag of ze pijn had gehad. Dit was nauwelijks het geval geweest.
Sandra heeft vervolgens nog een half uur met haar gepraat en ik hoorde echt haar erin terug. De droge humor die ze had. Daarmee gaf ze ook antwoorden.
Het moment was heel pijnlijk maar ook heel mooi. En ik heb ook echt kunnen lachen met alles wat ze zei. Het kwam weer even terug hoe zij was. Sandra noemde haar een blije gup. En dat was ze inderdaad ook. Op een gegeven moment gaf Stefanie me een boodschap. Je moet weer gaan spelen zei ze misschien wel 30x tegen mij.
Ze wilde dit ook heel graag samen doen. Ik gaf aan dat ik dat een beetje ingewikkeld vond omdat ik hier ben en zij daar. Het verdriet van Stefanie zelf kwam nu naar boven. Ze had mij als haar zusje gezien. Zij kon mij ook nog niet goed loslaten. Sandra vroeg haar of het misschien een idee was me wat meer ruimte te geven om mijn eigen leven te leiden.
Ze mocht wel nog aan de zijlijn kijken maar me wat meer loslaten. Daarop zag Sandra haar meer vervagen en leek het of ze nu pas overging.
Daarna voelde Sandra een wezenlijk verschil in mijn energie. Veel rustiger en het stroomde beter. Ik merkte dit zelf doordat het drukkend gevoel op de borst nu weg was.
Wow wat een ontzettend bijzondere sessie was dit.
En ook de weken erna merkte ik dat er daadwerkelijk iets gebeurd was. Tijdens het coachen van mijn eigen cliënten hield ik niet meer strak vast aan een bepaalde structuur, kon ik beter bij mijn gevoel en sloot ik veel beter aan in wat de cliënt nodig had.
Sessie 4: plezier, ervaren en voelen door middel van dans.
De vierde sessie mocht is gewoon gaan bewegen op muziek. IK heb heerlijk door de kamer gezwierd. Ik vond het heerlijk. Daarna ging Sandra meedoen, juist iets heel anders doen, mij uitdagen om me op een ander spoor te zetten, me uitdagen om haar mee te krijgen in mijn bewegingen. En dat alles dansend vanuit mijn ziel. Mijn eigen lijf blijven voelen. Wat wil ik wel en wat niet? Wanneer dans ik met Sandra mee en wanneer ga ik mijn eigen weg.
Mooi om te voelen wanneer je even weg bent van je gevoel en er dan ook weer naar terug kan. Steeds weer opnieuw inchecken en meegaan met de eigen ziel. En te herkennen welk gevoel van mij is en welk van de ander.
We hebben deze sessie ook echt veel gelachen. Heerlijk!
Mijn leer hieruit is dat ik elke keer weer terug naar mijn eigen gevoel kan als ik gevoelens van andere oppik.
Tevens draagt het ook bij aan het onrustige gevoel wat je kunt hebben na een werkdag. Opgepikte gevoelens van anderen of een gevoel van jezelf dat je tijdens het werk geen aandacht hebt gegeven.
S’avonds op de bank kan dit gevoel naar boven komen en leidt dan bij veel mensen tot emotie-eten.
Ik weet zeker dat BML ook kan bijdragen om je echte behoefte achter het gevoel te ontdekken of om te ontdekken dat het gevoel helemaal niet bij jou zelf hoort.
Workshop zielstekening in beweging
Voor de laatste sessie doe ik ook nog mee aan de workshop bij Sandra. Daar gaan we eerste het bos in met een paar oefeningen en dan mogen we aan de slag met het tekenen vanuit intuïtie.
Dit keer ging dit echt heel gemakkelijk. Ik wist meteen welke kleuren ik kon kiezen en de krijtjes vlogen over het papier. Dat was bij de eerste keer zielstekening maken wel anders.
Toen ging ik steeds in mijn hoofd zitten.
Ik was ook heel snel klaar.
De kleuren waren in tegenstelling tot de vorige keer veel lichter.
Ik vond ook de uitkomsten bij de anderen heel bijzonder. Zo gaaf om te zien hoe ieder zijn eigen proces door gaat.
Bij 1 vrouw had Sandra op hetzelfde moment ook een tekening voor haar gemaakt.
Ze hadden de tekeningen niet gezien van elkaar maar toen ze naast elkaar werden gehouden kreeg ik kippenvel. Ze waren gewoon bijna identiek. Zelfs de gebruikte kleuren waren hetzelfde. Ook de uitleg erbij klopte precies. Ik viel van de ene verbazing in het andere.
Ook heel mooi om te zien hoe puur Sandra bleef tijdens deze workshop. Helemaal zichzelf en intunend op de deelnemende mensen aan de workshop.
Sessie 5: alles komt samen
De laatste sessie gingen we meteen naar buiten en gingen we eigenlijk verder met de oefeningen van de workshop. Ze werden meer uitgediept en ik leerde om nog beter in te checken bij mezelf zodat ik altijd weer terug kan naar mijzelf wanneer ik merk dat ik gevoelens van anderen oppik of dat ik een onzeker of onrustig gevoel over me heen krijg.
Zo gaaf om het verschil te merken als ik ingecheckt ben bij mezelf en wanneer ik dat niet ben. Wanneer ik bij mezelf incheck voel ik me letterlijk groter en zelfverzekerder.
Ook leerde ik in deze sessie om de boven en onderkant van het lichaam meer met elkaar te laten verbinden en 1 te laten worden. Als het ware te laten samensmelten.
Natuurlijk kwam daar een eindhouding uit. Een houding die ik in alle situaties kan toepassen. En daar hou ik van. Lekker praktisch en tastbaar.
Onwerkelijk?
Ik snap heel goed dat sommige facetten van mijn verhaal onwerkelijk klinken.
En eerlijk gezegd voelde het voor mij ook zo.
Het is ook niet in woorden uit te leggen. Het is echt een ervaring.
En misschien klinkt het voor jou ook wat zweverig maar zoals je ook kunt lezen in de laatste zin van de laatste alinea is het uiteindelijk juist heel praktisch en toepasbaar.
En ik kan zeggen dat het een echte aanrader is als je terug naar je eigen ik wilt.
Twijfel je nog. Maak dan gewoon even een kennismakingsgesprek met Sandra.
Op 24 nov. geven wij om 19:30 een live op Instagram samen waarin het gaat over lichaamsacceptatie, eten, eetbuien en wat dit met elkaar te maken heeft.